Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μια ασθένεια λόγω της ανεπαρκούς έκκρισης του παγκρέατος της ορμόνης ινσουλίνης, οι οποίες είναι υπεύθυνες για την προσαρμογή της γλυκόζης (ζάχαρης) στο αίμα. Αυτή η ασθένεια χαρακτηρίζεται από παραβίαση του μεταβολισμού των υδατανθράκων με αύξηση της γλυκόζης στα ούρα και το αίμα καθώς και σε άλλες μεταβολικές διαταραχές. Μέχρι στιγμής, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, περίπου εκατόν πενήντα εκατομμύρια άνθρωποι έχουν υποστεί αυτή την ασθένεια στον πλανήτη μας.
Στον σακχαρώδη διαβήτη, διακρίνονται δύο κύριοι τύποι: εξαρτώμενη από ινσουλίνη (διαβήτης πρώτου τύπου) και εξαρτώμενη από ινσουλίνη (διαβήτης δεύτερου τύπου). Σε αυτό το άρθρο θα εξετάσουμε τον πρώτο τύπο.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι άνθρωποι κάτω από σαράντα άτομα εξελίσσονται σε ανθρώπους κάτω από την ηλικία των forcends, ενώ ένα άτομο πρέπει να εισάγει συνεχώς ινσουλίνη για τον εαυτό τους. Ο κύριος λόγος για την ανάπτυξη του διαβήτη του πρώτου τύπου είναι ο θάνατος των βήτα κυττάρων που είναι υπεύθυνα για τη σύνθεση της ινσουλίνης, όπου η παραγωγή αυτής της ορμόνης είτε σταματά πλήρως είτε μειώνεται σημαντικά. Αυτό γίνεται υπό την επήρεια διαφόρων παραγόντων: λοιμώξεις από ιούς, αυτοάνοση διαδικασία κ. λπ.
Αφού ο ιός έχει εισέλθει στο ανθρώπινο σώμα και την ταυτότητά του από το ανοσοποιητικό σύστημα, παράγονται αντισώματα που καταστρέφουν αυτόν τον ιό. Λόγω των μεμονωμένων ιδιοτήτων του ανοσοποιητικού συστήματος, η σύνθεση αντισωμάτων σταματά επίσης μετά την καταστροφή των ξένων πόρων και αρχίζουν να επιτίθενται στα κύτταρα του δικού τους σώματος, καταστρέφοντας ταυτόχρονα τα βήτα παγκρεατικά κύτταρα -
Αιτίες του σακχαρώδους διαβήτη
Ο σημαντικότερος παράγοντας προδιάθεσης με αυτή την ασθένεια είναι η κληρονομιά. Ο κίνδυνος του σακχαρώδους διαβήτη είναι πολύ υψηλός όταν ένα άτομο έχει έναν από τους στενούς συγγενείς (μητέρα, πατέρα, αδελφή, αδελφός) υπέφερε από αυτή την ασθένεια. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, η πιθανότητα της κληρονομιάς από τον πατέρα είναι 10%και περίπου 7%κατά μήκος της μητρικής γραμμής. Εάν αυτή η ασθένεια υπάρχει και στους δύο γονείς, η πιθανότητα του σακχαρώδους διαβήτη αυξάνεται στο 70%.
Ένας από τους παράγοντες προδιάθεσης είναι επίσης η παχυσαρκία. Καθ 'όλη τη διάρκεια της ζωής, είναι απαραίτητο να παρακολουθείτε προσεκτικά το βάρος σας. Ο θάνατος των βήτα κυττάρων είναι επίσης δυνατός λόγω της βλάβης του παγκρέατος ως αποτέλεσμα των επιδράσεων ορισμένων ασθενειών (παγκρεατικός καρκίνος, παγκρεατίτιδα και ασθένειες των αδένων της εσωτερικής έκκρισης). Σε αυτή την περίπτωση, μια ηλίθια παραβίαση των κοιλιακών οργάνων μπορεί να γίνει ένας προκλητικός παράγοντας.
Επιπλέον, οι λοιμώξεις από τον ιό μπορούν να οδηγήσουν στο θάνατο των ινσουλινζέλλων σύνθεσης: επιδημική ηπατίτιδα, ανεμοβλογιά, γρίπη, ερυθρά κλπ. Αυτές οι λοιμώξεις δρουν ως η σκανδάλη που προκαλεί την ανάπτυξη του διαβήτη. Σε ένα εντελώς υγιές άτομο, αυτές οι ασθένειες δεν μπορούν να προκαλέσουν την ανάπτυξη του διαβήτη, αλλά σε συνδυασμό με παράγοντες όπως η παχυσαρκία και η κληρονομιά, αυτό είναι πολύ πιθανό.
Οι χρόνιες αγχωτικές ασθένειες, η λήψη ορισμένων φαρμάκων, οι διάφορες ορμονικές διαταραχές, η μεγαλύτερη κατάχρηση αλκοόλ και οι διαδικασίες της φυσικής γήρανσης του σώματος αυξάνουν επίσης τον κίνδυνο διαβήτη.
Συμπτώματα διαβήτη
Τα κύρια σημάδια ενός ατόμου σε ένα άτομο με διαβήτη είναι:
Παρά τη συνεχή αίσθηση της πείνας, υπάρχει μια γρήγορη απώλεια βάρους.
Ένα αίσθημα δίψα και μάλλον συχνή ούρηση.
Ένα αίσθημα κοινής αδυναμίας ή κόπωσης.
Και επακόλουθο τσούξιμο σε κωφούς.
Οπτική της εμφάνισης, το SO -που ονομάζεται "λευκό πέπλο" μπροστά στα μάτια.
Παραβίαση της σεξουαλικής δραστηριότητας.
Βαρύ της βαρύτητας στα πόδια.
Αργή θεραπεία μολυσματικών ασθενειών.
Ζάλη.
Κνησμός στο περίνεο και το δέρμα φαγούρα.
Η πτώση της θερμοκρασίας του σώματος είναι κάτω από τους κανονικούς δείκτες.
Τα μοσχάρια των μυών και της κόπωσης των μοσχαριών.
Αργή επούλωση πληγών.
Πόνος στην καρδιά.
Φουμπουλόζη.
Διάγνωση
Η διάγνωση του σακχαρώδους διαβήτη καθορίζεται με βάση τέτοια διαγνωστικά χαρακτηριστικά: αυξημένος βαθμός γλυκόζης στο αίμα της διατροφής
Θεραπεία του διαβήτη
Η ινσουλίνη, η στοματική υπογλυκαιμική φαρμακευτική αγωγή, η διατροφική θεραπεία και οι ασκήσεις φυσιοθεραπείας χρησιμοποιούνται για θεραπεία. Ο κύριος στόχος των θεραπευτικών μέτρων είναι η αποκατάσταση του κανονικού σωματικού βάρους και η εξομάλυνση των διαταραγμένων μεταβολικών διεργασιών. Αποκατάσταση/συντήρηση αναπηριών και θεραπείας/πρόληψη αγγειακών επιπλοκών.
Η τεχνητά συνθετική ινσουλίνη (πρωτεϊνική ορμόνη) είναι πολύ διαδεδομένη για τη θεραπεία του διαβήτη (εξαρτώμενη από ινσουλίνη). Μπορεί να εγχυθεί μόνο επειδή καταστρέφεται όταν εισέρχεται στο στομάχι και επομένως δεν μπορεί να αναγνωρίσει τον άμεσο βιολογικό σκοπό του. Αυτό το φάρμακο παράγεται σε ειδικές σύριγγες - σωλήνες, έτσι ώστε ο ασθενής να μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε ένεση εάν αισθάνεται ότι το χρειάζεται. Στις περισσότερες περιπτώσεις, το σώμα περιέχει επίσης κύτταρα που παράγουν ινσουλίνη στην αρχή της νόσου, αλλά ο αριθμός τους είναι πολύ χαμηλός και δεν ανταποκρίνεται στις απαραίτητες ανάγκες του σώματος. Αφού η ινσουλίνη αρχίσει να λειτουργεί από το εξωτερικό, αφαιρείται πρόσθετη επιβάρυνση σε αυτά τα κύτταρα και αρχίζετε να συνθέτετε μια μεγαλύτερη ποσότητα ινσουλίνης μετά από ορισμένο χρονικό διάστημα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η δόση της εισήγαγης ινσουλίνης μπορεί να μειωθεί. Αυτή η διαδικασία εμφανίζεται σε ασθενείς κατά το πρώτο έτος της πορείας της νόσου και δυστυχώς δεν σταματάει αρκετά. Μετά το τέλος της, η δόση ινσουλίνης αυξάνεται ξανά
Δίαιτα για διαβήτη
Με όλες τις κλινικές μορφές του διαβήτη, η συμμόρφωση με μια συγκεκριμένη διατροφή είναι μια σημαντική αναγκαιότητα.
Οι βασικές αρχές της διατροφικής θεραπείας περιλαμβάνουν: αυστηρά ατομική επιλογή του περιεχομένου ημερήσιων θερμίδων, την πλήρη εξαίρεση των εύκολα εύπεπτων υδατανθράκων. αυστηρά υπολογιζόμενη περιεκτικότητα σε φυσιολογικές ποσότητες λιπών, πρωτεϊνών, βιταμινών και υδατανθράκων. Σπάζοντας την απόδοση με ομοιόμορφα κατανεμημένους υδατάνθρακες και θερμίδες. Στην περίπτωση της διατροφής που χρησιμοποιείται στον διαβήτη, ο λόγος των υδατανθράκων, των λιπών και των πρωτεϊνών στα καταναλωμένα τρόφιμα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά: το 50 - 60% του συνολικού αριθμού θερμίδων πρέπει να είναι σε υδατάνθρακες, 25 έως 30% για λίπη και 15 έως 20% ανά πρωτεΐνη. Επιπλέον, η δίαιτα σε ένα κιλό σωματικού βάρους θα πρέπει να περιέχει τουλάχιστον 4 έως 4, 5 γραμμάρια υδατανθράκων, 1 - 1, 5 γραμμάρια πρωτεΐνης και 0, 75 έως 1, 5 γραμμάρια λίπους στην ημερήσια δόση.
Ο κύριος κανόνας της διατροφής στον διαβήτη είναι μια πλήρης εξαίρεση ή σημαντικός περιορισμός του τροφίμου των εκλεπτυσμένων υδατανθράκων στα τρόφιμα, ενώ το συνολικό ποσό τους πρέπει να είναι περίπου 125 γραμμάρια την ημέρα (για να αποφευχθεί η κετοξέωση).
